مهدی رحیمی (دوما) در گفت‌وگو با «تهران سربلند» با اشاره به ماهیت تعاملی این رشته گفت: «بازی کاپوئرا دقیقا مثل یک مکالمه بین دو نفر است. هر ضربه و حرکت، معنای خاص خود را دارد و می‌توان آن را بخشی از یک دایره لغت حرکتی دانست. این مکالمه می‌تواند فان، ادبی، شوخ‌طبع یا حتی جدی و پرچالش باشد.»
وی افزود: «برخلاف تصور برخی، کاپوئرا یک سری حرکات از پیش تعیین‌شده نیست. این گفت‌وگوی فیزیکی بر اساس ریتمی که نوازنده برین‌بائو (ساز سنتی کاپوئرا) اجرا می‌کند، پیش می‌رود و شکل و سرعت بازی را مشخص می‌سازد.»
او ادامه داد: «در کاپوئرا ریتم‌های مختلفی از جمله آنگولا، بنگو، ژیونال، میود و هویونا وجود دارد که هرکدام فضای متفاوتی ایجاد می‌کنند؛ برخی آهسته و استراتژیک، برخی فوق‌سریع و همراه با حرکات آکروباتیک. حتی در بعضی ریتم‌ها، ضربه زدن به حریف مجاز نیست.»
رحیمی همچنین به بازی‌های سنتی این رشته اشاره کرد و گفت: «از جمله بازی‌های قدیمی کاپوئرا می‌توان به آپانا ارنان نوشا و چیک و چیک اشاره کرد که تلاش برای برداشتن کیسه‌ای روی زمین جزئی از آن است. ژوگو جینا اولیا هم از بازی‌های خشن و خطرناک قدیمی بوده که امروز کمتر اجرا می‌شود.»
وی با تأکید بر جایگاه این هنر در برزیل افزود: «کاپوئرا برای مردم برزیل یک شیوه زندگی است، نه صرفاً یک ورزش. امیدوارم بتوانم با همراهی هنرجویان و علاقه‌مندان، این فرهنگ و مهارت را در ایران گسترش دهم.»
انتهای پیام/
