حسین پرهیزکاری: اساساً وزارت ورزش اجازه چنین کاری دارد؟!/ منافع ملی را فدای منافع فردی نکنیم!

تهران سربلند ـ حسین پرهیزکاری پیشکسوت هنرهای رزمی و کارشناس این حوزه گفت: اساساً انجمن‌های مستقل اساسنامه دارند؟

صد البته که ندارند زمانی که مجموعه‌هایی در قالب فدراسیون با داشتن اساسنامه‌های تقریباً کامل با ابهامات بسیاری روبرو هستند، چطور می‌شود انجمن‌های مستقل بدون اساسنامه بتوانند فعالیت کنند و نکته مهم‌تر اینکه این اساسنامه‌ها را چه مرجعی می‌تواند تایید کند! آیا وزارت ورزش و جوانان خود می‌تواند چنین کاری انجام دهد، پاسخ به آن خیر است چرا که اساسنامه فدراسیون‌ها را نیز وزارت ورزش به هیئت وزیران پیشنهاد و هیئت وزیران آن را مصوب کرده است.
حال این سوال پیش می‌آید اصرار به داشتن انجمن‌هایی تحت عنوان انجمن مستقل یا انجمن ملی و … در ورزش و به خصوص در ورزش‌های رزمی چه دلایلی دارد که اینقدر بر روی آن پافشاری می‌شود.
اساساً وزارت ورزش و جوانان مجاز به انجام آن است یا خیر؟!
اگر قرار باشد انجمن‌های مستقل در قالب فهرست نهادها و موسسات عمومی غیردولتی فعالیت کند چرا نام فدراسیون نمی‌گیرد!
اگر بودجه قرار است دریافت کنند مثل فدراسیون ووشو، کونگ فو و … می‌تواند یک فدراسیون مستقل باشند.
چرا که آنگاه نظارت نهادهای نظارتی را در پی دارند.
رئیس این انجمن ها چگونه انتخاب می شوند، هیات های استانی چطور تعیین می شوند، روال و تعریف قانونی برای آن وجود دارد ؟

حال آنکه فعالیت این دسته به ظاهر انجمن‌ها از نظر مالی با ابهامات جدی روبروست، دقت کنید! این انجمن‌ها نمی‌توانند حساب متمرکز به نام انجمن داشته باشند پس وجوه دریافتی از هر باب که نگاه کنیم به کدام حساب قرار است واریز شود!! از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک گرفته تا وجوه مردمی (دریافتی از بابت برگزاری دوره‌های مختلف فنی و مسابقات)، پاسخ غیر از حساب‌های شخصی چه می‌تواند باشد.
آن وقت کدام نهاد وظیفه نظارت دار؟
اگر یکی از همین انجمن‌های رزمی دارای شماره حساب انجمن هستند به ما هم معرفی کنند تا آنجا که مطلع هستیم بانک‌ها مجاز به باز کردن چنین حساب‌ها و درگاه‌هایی نیستند.

اینجاست که شائبه نزدیک به واقعیت، پای سیاسیون را به این موضوع باز می‌کند و انواع سفارشات صورت خواهد پذیرفت و به قول منتقدین دست سیاسیون گریبان انجمن‌های رزمی را می‌گیرد.

وقتی بدون نظارت متولی ورزش و نهادهای نظارتی فعالیت کنند به نظر شما سطح فنی و کیفی هنرجویان چه می‌شود، این ورزشکاران سرمایه‌های ملی ایران هستند، منافع ملی را فدای منافع فردی نکنیم.

اگر قرار است هنرجویان برای هر اعزام و کسب تجربه بین‌المللی و جهانی خود شخصا متحمل هزینه شوند، پس چه نیازی به داشتن مجوز و ایجاد محدودیت برای ورزشکاران است!!
اینجا شایسته سالاری است که به حلقه مفقوده بدل می سود؟!
در این بازه قرار بود به انجمن جوجیتسو بپردازیم، انجمن‌های کیک بوکسینگ، ساواته، موی تای آسیاب به نوبت به آنها هم خواهیم پرداخت.
جوجیتسو در ایران سال ۱۳۷۹ به طور رسمی مطرح شد، طی نامه‌ای از سوی کیوان دهناد، نصرالله کاکاوند کارهای ثبت این رشته را انجام داد در سال ۱۳۸۰ امیر همسایه مربی با سابقه جودی کشورمان زیر نظر فدراسیون ورزش‌های همگانی با عنوان جوجیتسو jjif این رشته را ادامه داد تا ۳ سال قبل bjj با همت امیر همسایه راه‌اندازی شد و تا امروز در میادین مختلف بین‌المللی به مدال آوری پرداخته است.
نکته جالب این دو رشته کاملاً متفاوت با هم با یک نام ظاهری فعال هستند، امیر همسایه اصرار مؤکد دارد که در فدراسیون انجمن‌های ورزش‌های رزمی که به قول او خانه اش است فعالیت کند و محمد حسن رستمیان نیز تمام تلاشش را به کار می‌برد تا انجمن مستقل شود!
در ادامه در خصوص رشته جوجیتسو بیشتر خواهیم پرداخت.

ادامه دارد…