تهران سربلند ـ مهدی رحیمی (دوما)، بنیان‌گذار کاپوئرا در ایران، در نخستین بخش روایت خود از تاریخچه این رشته، ریشه‌های آن را به قرن شانزدهم میلادی و شرایط سخت بردگان آفریقایی در برزیل نسبت داد. او توضیح داد که این بردگان، تحت فشار تفنگداران پرتغالی و انگلیسی، برای حفظ آمادگی رزمی خود، فنون جنگی را با ریتم و حرکات سنتی تلفیق کردند تا تمریناتشان شبیه رقص به نظر برسد و از دید مأموران پنهان بماند.
به گفته رحیمی، با آشکار شدن قدرت بدنی و توان مبارزاتی آنان، کاپوئرا ممنوع و مجازات‌ها سنگین شد؛ از اعدام گرفته تا قطع تاندون پشت پا. با این وجود، کاپوریست‌ها به جنگل‌ها، کوه‌ها و غارها پناه بردند و به شکل زیرزمینی به تمرین ادامه دادند و آن را به ابزاری برای مقاومت و آزادی تبدیل کردند.
رحیمی افزود: که پس از لغو برده‌داری در اواسط قرن نوزدهم، کاپوئرا وارد باشگاه‌ها شد و امروزه در بیش از ۱۷۰ کشور جهان اجرا و آموزش داده می‌شود. او با اشاره به فعالیت ۱۶ ساله رسمی این رشته در ایران، ابراز امیدواری کرد سال جاری نقطه عطفی در شکوفایی آن باشد و تأکید کرد کاپوئرا تنها نمایشی نیست، بلکه توانایی دارد هم زیبا و هنری و هم خشن و کاربردی باشد.
