تهران سربلند _ محمدرضا رشیدنیا، از اساتید برجسته و شناسنامهی کاراته ایران در خارج از مرزها، در گفتوگویی تفصیلی با “تهران سربلند” اظهار داشت که فدراسیون جهانی کاراته (WKF) در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی تأسیس شده و پیش از آن، اتحادیه کاراته اروپا در این عرصه فعال بود. وی با اشاره به برگزاری اولین دوره مسابقات جهانی در سال ۱۹۷۰ و دومین دوره در سال ۱۹۷۲ در پاریس، تأکید کرد که ایران از جمله پیشگامان حضور در این مسابقات بود. انتخاب سن سی وارسته به عنوان نایب رئیس فدراسیون جهانی، از جمله رویدادهای تاریخی و مهم برای کاراته ایران در آن مقطع محسوب میشد.
رشیدنیا در ادامه به بررسی عملکرد کاراته ایران در دو برهه پیش و پس از انقلاب پرداخت و تصریح کرد: “پیش از انقلاب، ایران در دو رویداد جهانی و آسیایی حضور یافت و موفق به کسب مقام سوم آسیا و جهان شد که دستاوردی بزرگ در آن دوران به شمار میآمد.” او افزود: “پس از انقلاب اسلامی و به دلیل شرایط جنگی تحمیلی، کاراته ایران حدود ۱۲ تا ۱۳ سال از حضور در میادین بینالمللی محروم ماند. این دوری اجباری، تأثیرات منفی خود را بر روند توسعه کاراته در کشور گذاشت.” وی همچنین یادآور شد که در سال ۱۹۸۴، تیم اعزامی ایران که شامل نفراتی چون خدا رحمت، توحیدی و ناظریان بود، نتوانست نتایج قابل توجهی کسب کند.
این پیشکسوت کاراته کشورمان به بازگشت پرقدرت ایران به عرصه بینالمللی اشاره کرد و گفت: “در سال ۱۳۶۸ (۱۹۸۹)، آقای ناظریان بار دیگر مسئولیت کاراته را بر عهده گرفتند و با تلاشهای ایشان، نقطه عطفی در تاریخ کاراته ایران رقم خورد. در سال ۱۳۶۹ (۱۹۹۰)، تیم ایران در مسابقات آسیایی شرکت کرد و جهانبخش، آقای تاجیک، آقای ساعدی و آقای افشین کشاورز موفق به کسب اولین مدالهای آسیایی شدند که سرآغاز مدالآوریهای چشمگیر ایران در این رقابتها بود.”
وی افزود: “روند مدالآوری در مسابقات جهانی نیز ادامه یافت؛ در سال ۱۹۹۴، آقای احمدزاده اولین مدال برنز ایران را کسب کرد و در سال ۱۹۹۶، شاهد درخشش و کسب اولین مدال طلای ایران بودیم. این روند صعودی ادامه یافت و به اوج خود در سال ۲۰۰۶ در فنلاند رسید، جایی که ایران دو طلا و سه برنز را به ارمغان آورد. همچنین، کسب سه مدال تیمی جهان در سالهای ۲۰۱۴، ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸، کارنامه درخشانی را برای کاراته ایران به ثبت رساند.”
رشیدنیا با نگاهی آسیبشناسانه به نوسانات نتایج ایران در ادوار مختلف، اظهار داشت: “نتایج ایران همواره با فراز و نشیبهایی همراه بوده است؛ به عنوان مثال، در حالی که در سال ۱۳۷۸ (۱۹۹۹) موفق به کسب ۶ مدال طلا در آسیا شدیم، در مسابقات مالزی در سال ۲۰۰۱ با افت محسوسی مواجه گشتیم. در مقایسه با کشورهایی مانند انگلیس که شش دوره قهرمان جهان شدهاند، و فرانسه و ژاپن که همواره جزو برترینها بودهاند، نیاز به آسیبشناسی دقیق دلایل این نوسانات و عدم وجود یک سیر صعودی ثابت در کاراته ایران احساس میشود.”
وی “عدم کسب کرسیهای بینالمللی” را به عنوان یکی از مشکلات اصلی کاراته ایران مطرح کرد و گفت: “ایران در دهه گذشته و پیش از آن، جزو ۷-۸ کشور برتر جهان و آسیا بود، اما متأسفانه کرسی بینالمللی مهمی نداشتیم. در حال حاضر نیز، به جز یک عضو در کمیته فنی فدراسیون جهانی که نقش کماثری دارد، کرسی مهم دیگری در اختیار نداریم.” رشیدنیا “عدم ثبات مدیریتی” را دلیل اصلی این معضل دانست و افزود: “در دوره ۱۴ ساله ریاست آقای ناظریان بر فدراسیون، ایران توانست کرسیهای ارزشمندی در آسیا (عضو هیئت رئیسه و نایب رئیس فنی) و فدراسیون جهانی (عضو هیئت رئیسه) کسب کند و همچنین در بخش داوری نیز کرسیهای فعال در آسیا و جهان داشتیم. اما پس از سال ۱۳۸۳ (۲۰۰۴) و کنارهگیری آقای ناظریان، متأسفانه ایران این کرسیهای ارزشمند را از دست داد. این روند در دورههای آقای سمندر و آقای کتیرایی نیز ادامه یافت و امروز کاراته ایران در آسیا و بخش داوری، کرسی قابل توجهی در اختیار ندارد.”
وی با مقایسهای معنادار، بر اهمیت ثبات مدیریتی تأکید کرد و گفت: “تعداد رؤسای فدراسیون در ایران (بیش از ده رئیس در ۱۰-۱۲ سال) در مقایسه با کشورهایی مانند ماکائو که در نیم قرن تنها دو رئیس فدراسیون داشتهاند، نشاندهنده لزوم ثبات در مدیریت است. امیدواریم با ثبات در دوره مدیریت جدید آقای رهنما، شاهد کسب کرسیهای بینالمللی بیشتری برای کاراته ایران باشیم.”
رشیدنیا در پایان به ترسیم “جغرافیای قدرت کاراته در حال حاضر” پرداخت و اظهار داشت: “مدتی قدرت بلامنازع کاراته در دست کشورهای اروپایی و ژاپن بود. البته ژاپن نیز همیشه قدرت اول نبوده و گاهی کاتاهای خود را به اروپاییها واگذار کرده است. امروزه شاهد افت کمیت و کیفیت کاراته در اروپا هستیم که بخشی از آن به دلیل عدم راهیابی کاراته به المپیک است؛ به عنوان مثال، در سال ۲۰۰۴/۲۰۰۶ تیم ایتالیا با کمبود نفرات مواجه بود و حتی یک ایرانی در تیم ملی انگلیس عضویت داشت. در حال حاضر، کشورهای آفریقایی و برخی کشورهای آسیایی در حال رشد هستند، اما این رشد بیشتر ناشی از افت سایر مناطق (مانند اروپا) است تا یک رشد ذاتی و قوی.” او در مورد بخش کاتا افزود: “در بخش کاتا، کشورهای عربی حضور کمرنگی دارند و در کمیتهها نیز ضعیف عمل میکنند.”
با ما همراه باشید تا در پارت سوم جذابیت های بیشتری از این گفتگوی کارشناسی ببینید.
انتهای پیام/
