تهران سربلند ـ امید لرستانی، مربی و چهره شناخته‌شده ورزش‌های رزمی کشور از استان کرمان و شهرستان بم، در گفت‌وگویی با تهران سربلند از مسیر طولانی و دشوار فعالیت خود گفت و تأکید کرد که راز ماندگاری‌اش در این مسیر، عشق به مردم، غیرت و ایمان به توان جوانان بم بوده است.
او در معرفی خود بیان داشت که بیش از بیست سال است در رشته‌های کیک‌بوکسینگ، ووشو، کیوان و دیگر سبک‌های آزاد فعالیت می‌کند و تاکنون حدود سی تا سی‌و‌پنج باشگاه ورزشی را در استان کرمان تأسیس کرده است.
لرستانی با یادآوری زلزله ویرانگر بم در سال ۱۳۸۲ گفت که تنها سه ماه پس از آن حادثه، تمرینات را زیر چادر در میدان شهر از سر گرفت تا روحیه و نشاط را میان جوانان زنده نگه دارد. با اشاره به آن دوران افزود که ورزش برای مردم بم، پس از آن فاجعه، نه‌فقط تمرین بدنی بلکه تمرینی برای زنده ماندن بود.
مربی باسابقه کرمانی که تاکنون بیش از ۷۰ قهرمان ملی را پرورش داده است گفت همه افتخاراتش نتیجه انگیزه درونی و کمک خالصانه به جوانان بوده است. او بیشتر فعالیت‌های خود را با تکیه بر سرمایه‌گذاری شخصی پیش برده و همواره از بخش خصوصی به عنوان نیروی اصلی رشد ورزش یاد کرده است.
امید لرستانی در ادامه از بی‌توجهی به وضعیت مربیان سخن گفت و تأکید کرد که این قشر، پایه اصلی ورزش کشورند. او پیشنهاد داد که اداره کل ورزش برای مربیان طرح حمایتی و جایگاه قانونی تعریف کند تا از دغدغه‌های معیشتی و حقوقی آنان کاسته شود.
او استان کرمان را مهد استعدادهای ناب دانست و یادآور شد که بسیاری از قهرمانان این استان در سطح ملی و بین‌المللی جایگاه مهمی دارند اما به دلیل نبود ثبت و ساختار رسمی، نامشان در فهرست‌های وزارت ورزش دیده نمی‌شود. لرستانی افزود که با وجود اصالت بختیاری و ریشه لرستانی، همه تلاش خود را صرف توسعه ورزش در کرمان ـ به‌ویژه در شهرستان بم ـ کرده است تا پرچم ایران با نام این شهر بر فراز میادین بین‌المللی برافراشته بماند.
وی با گلایه از وضعیت نامتوازن امکانات تأکید کرد که در مناطق مرزی کار سخت‌تر است اما انگیزه جوانان بم و حمایت مردم، بزرگ‌ترین تکیه‌گاه او بوده است. او تصریح کرد همه بخش‌های باشگاه شخصی‌اش در بم، از ساختمان تا تجهیزات، به هزینه شخصی احداث شده و تمام هنرجویان کم بضاعت می تواننددر آن به رایگان آموزش ببینند.
امید لرستانی در پایان گفت: بزرگ‌ترین قهرمان زندگی‌ام مادرم است؛ همان که از کودکی دستم را گرفت و مرا به باشگاه برد. هر چه دارم از دعا و مهربانی اوست.
انتهای پیام/
