تهران سربلند _ در بسیاری از رقابت های ورزشی، نگاه ها معطوف به ورزشکاری است که روی سکو می ایستد، پرچم بالا می رود و سرود نواخته می شود، اما کمتر کسی از کسانی یاد می کند که این مسیر را ساخته اند. مربیانی که سال ها زمان، دانش و حتی منابع شخصی خود را هزینه می کنند تا یک استعداد به قهرمانی برسد. یکی از این چهره ها حسین دلشاد است؛ مربی ای که علاوه بر سابقه فنی و قهرمانی در رشته های معتبر، دارای تحصیلات دانشگاهی کارشناسی ارشد در رشته تربیت بدنی است و نقش مهمی در پرورش نسل جدید ورزشکاران و مربیان داشته است.
حسین دلشاد با تفکیک مفهوم مربیگری می گوید مربیگری را می توان به دو بخش تقسیم کرد؛ مربیگری بیزینسی و مربیگری عملکردی. در مدل بیزینسی، هدف صرفا جذب شاگرد و دریافت شهریه است و خروجی، آینده و مسیر ورزشکار اهمیت چندانی ندارد، اما در مربیگری عملکردی مربی به استعداد، شرایط مالی، توان جسمی و آینده ورزشکار توجه می کند. گاهی یک مربی برای حفظ یک استعداد مجبور می شود از درآمد خودش بزند تا ورزشکار بتواند تمرینات منظم و با کیفیت داشته باشد، چون باور دارد اگر ورزش هدفمند باشد، می تواند یک مسیر قهرمانی بسازد.
او معتقد است ورزش بدون هدف یا به یک فعالیت تفریحی ساده تبدیل می شود یا صرفا به یک کسب و کار، در حالی که قهرمان سازی نیازمند برنامه، صبوری و نگاه بلندمدت است. به گفته دلشاد، مهم نیست مربی قدیمی باشد یا تازه کار؛ آنچه اهمیت دارد به روز بودن از نظر علمی، فنی و عملی است. مربی ای که سی سال سابقه دارد اما دانش خود را به روز نکرده، لزوما جلوتر از مربی سه ساله ای که علم روز ورزش را می شناسد نیست.
این مربی با اشاره به تفاوت سطح ورزش ایران و کشورهای پیشرفته می گوید اگر قرار است به استانداردهای جهانی نزدیک شویم، باید ابتدا روی آموزش مربیان سرمایه گذاری کنیم. اگر اختیار با من باشد، اولویت اول در ورزش ایران، توانمندسازی مربیان و بالا بردن سطح آگاهی علمی آنان است، چون مربی ناآماده نمی تواند نسل موفقی بسازد.
دلشاد در بخش دیگری از صحبت هایش به موضوع فعالیت بین المللی مربیان ایرانی پرداخت و گفت بسیاری از مربیان توانمند ایرانی امروز در خارج از کشور مشغول به کار هستند. برخی با مدارک بین المللی و ویزای کاری، در کشورهایی مثل چین به مربیگری می پردازند و علاوه بر تامین اسکان و پرواز، درآمد ارزی قابل توجهی دارند. هرچند آرمان اصلی این است که این نیروهای متخصص در داخل کشور حفظ شوند، اما حضور حرفه ای در خارج از کشور نیز می تواند به رشد فردی و ملی ورزش کمک کند.
او مسیر قانونی فعالیت بین المللی را شامل شرکت در مسابقات معتبر، دریافت مدارک بین المللی و اخذ ویزای کاری دانست و تاکید کرد نقش واسطه ها و افراد امین برای معرفی مربیان و ورزشکاران در این مسیر بسیار مهم است، چون همه ورزشکاران دسترسی مستقیم به چنین فرصت هایی ندارند.
در ادامه گفت وگو، دلشاد درباره باشگاه داری گفت که در شرایط فعلی، باشگاه داری در ایران بیش از آنکه یک بیزینس سودآور باشد، یک عشق است. او با اشاره به فقر حرکتی در جامعه تاکید کرد بسیاری از مربیان و باشگاه داران با وجود درآمد محدود، صرفا به دلیل مسئولیت اجتماعی به فعالیت خود ادامه می دهند.
وی در پایان و در پاسخ به این پرسش که غایت آرزوی یک مربی چیست، گفت: بزرگ ترین لذت برای یک مربی این است که ببیند شاگردی که روزی با ترس و تردید وارد سالن شده، امروز خودش مربی شده، تدریس می کند و مسیر رشد دیگران را می سازد. اگر بتوانیم برای شاگردانمان حتی یک پله بسازیم، این بزرگ ترین پاداش ماست.
دلشاد در سخن پایانی خطاب به مربیان گفت: چه یک سال سابقه داشته باشیم و چه سی سال، باید به روز باشیم. دنیا منتظر کسی نمی ماند. اگر مکث کنیم، حذف می شویم. پیشرفت فقط با یادگیری مستمر ممکن است.
انتهای پیام/
